In 1813 ontstaat de nood aan een nieuw weeshuis in Sint-Niklaas. De Commissie der Godshuizen koopt in 1826 een pand aan tussen de Nieuwstraat en de Dalstraat. Reeds in september 1827 marcheren de hoogwaardigheidsbekleders van de stad met de eerste zes jongens naar dit verblijf.

Onmiddellijk echter duiken moeilijkheden op: de eerste directeur, een Broeder van Liefde, wordt door het Nederlandse bewind verplicht zijn ambt neer te leggen omdat de congregatie nog niet officieel erkend was. Leken nemen zijn taak voorlopig over.

In 1835 geeft de voorzitter van de Burgerlijke Godshuizen de opdracht 'enige mannen te zoeken die, in geestelijke gemeente verenigd, zich zouden wijden aan het oppassen van krankzinnigen'. In 1839 keur Mgr. Delebecque een voorlopige regel voor de eerste broeders goed. Hun patroonheilige Hiëronymus Emiliani, die al in de zestiende eeuw weeshuizen had gesticht in Noord-Italië.

Met karige toelagen, hard werk en de weinige roepingen die het Bestuur der Burgerlijke Godshuizen toeliet, slagen de Broeders erin hun verzorgende en opvoedende taak waar te maken van bij de start.